Οι φυσαλίδες
Την ύπαρξη αμέτρητων ασύνδετων μεταξύ τους συμπάντων έχουν προτείνει διάφορες θεωρίες όπως αυτή των χορδών αλλά και η κβαντομηχανική. Μια από τις ιδέες που έχουν πέσει στο τραπέζι του επιστημονικού διαλόγου είναι ότι οι ιδιότητες της κβαντομηχανικής που κανονικά επηρεάζουν μόνο τα μικρότερα σωματίδια παίζει κεντρικό ρόλο και στην εξέλιξη του χωροχρόνου. Σύμφωνα με αυτή την ιδέα ένα αποτέλεσμα αυτής της επιρροής της κβαντομηχανικής είναι ότι μπορούσε να αλλάξει τη κβαντική κατάσταση ενός μικρού «τεμαχίου» χωροχρόνου δημιουργώντας μια κοσμική φυσαλίδα.
Τέτοιες φυσαλίδες θα μπορούσαν να σχηματίζονται συνεχώς μέσα σε ένα νεαρό σύμπαν (σαν το δικό μας) που βρισκόταν σε κατάσταση διαστολής. Αυτές οι φυσαλίδες θα άρχιζαν να διαστέλλονται ανεξάρτητα σχηματίζοντας ένα νέο νεαρό σύμπαν και κάθε νέο νεαρό σύμπαν να γεννά εκ νέου τέτοιες φυσαλίδες που θα δημιουργούν νέα σύμπαντα δημιουργώντας τελικά αυτό που οι θιασώτες αυτής της ιδέας ονομάζουν «Πολυσύμπαν».
Θιασώτης αυτής της ιδέας είναι ο Αλεξ Βίλενκιν, κοσμολόγος του Πανεπιστημίου Tufts στη Μασαχουσέτη. Ο Βίλενκιν μαζί με μια ομάδα συνεργατών του αποφάσισαν να αναζητήσουν τα ίχνη του Πολυσύμπαντος. Σε πρώτη φάση έκαναν μαθηματικές αναλύσεις για να διερευνήσουν τι ακριβώς συμβαίνει με αυτές τις φυσαλίδες, τον σχηματισμό και την εξέλιξη τους. Οι ερευνητές κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα. Οτι οι φυσαλίδες που δημιουργούνται στην αρχή αυτού του φαινομένου θα είναι μεγάλες και θα δημιουργούν μεγαλύτερες από εκείνες μαύρες τρύπες μέσα στις οποίες θα… κρύβονται.
Οι επόμενες γενιές φυσαλίδων θα είναι μικρότερες και θα καταρρέουν σχηματίζοντας τις συμβατικές μελανές οπές που γνωρίζουμε με τον περίφημο «ορίζοντα γεγονότων», το λεγόμενο «σημείο χωρίς επιστροφή», δηλαδή το σημείο στο οποίο η βαρυτική έλξη γίνεται τόσο δυνατή, ώστε κάθε διαφυγή να είναι αδύνατη. Με απλά λόγια οι ερευνητές αναφέρουν ότι οι κολοσσιαίες μελανές οπές, εκείνες που η μάζα τους είναι δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ηλιου είναι πιθανώς πύλες πίσω από τις οποίες βρίσκονται άλλα σύμπαντα. Η μελέτη που παρουσιάζεται στην διαδικτυακή υπηρεσία προδημοσιεύσεωνarxiv έχει ήδη προκαλέσει πολλά θετικά σχόλια από επιστήμονες σε όλο τον κόσμο και σίγουρα αν μη τι άλλο εξάπτει την φαντασία.
Η μαύρη τρύπα που… λιμοκτονεί
Μια από τις εντυπωσιακές ανακοινώσεις στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αστροφυσικής Εταιρείας που γίνεται αυτές τις μέρες στη Φλόριδα έγινε από την Τζούλι Κόμερφορντ, αστροφυσικό του Πανεπιστημίου του Κολοράντο. Η Κόμερφορντ χρησιμοποιώντας τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Chandra εντόπισε για την ύπαρξη δύο μελανών οπών στο κέντρο ενός γαλαξία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σπάνια φαινόμενο αφού μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί μόλις δώδεκα γαλαξίες που στο κέντρο τους υπάρχουν δύο μαύρες τρύπες. Η δεύτερη και εξίσου σημαντική ανακάλυψη είναι ότι η μια εκ των δύο μελανών οπών είναι πολύ μικρότερη από την άλλη. Αυτό συμβαίνει επειδή όπως διαπίστωσε η ερευνήτρια γύρω από την μικρότερη δεν υπάρχουν άστρα και έτσι δεν έχει με τι να… τραφεί και έτσι δεν αυξάνεται η μάζα της.
Οι δύο μελανές οπές βρίσκονται στον γαλαξία SDSS J1126+2944 που βρίσκεται σε απόσταση 1.3 δισ. ετών φωτός από εμάς. Εχει διαπιστωθεί ότι ο γαλαξίας αυτός αποτελεί προϊόν συγχώνευσης δύο γαλαξιών. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι η μικρή μελανή οπή ήταν μεγάλη αλλά κατά τη διάρκεια της συγχώνευσης απώλεσε το μεγαλύτερο μέρος της μάζας της. Μια άλλη είναι ότι είναι μια νεαρή σε ηλικία μελανή οπή η οποία όσο περνά ο χρόνος θα μεγαλώνει. Οπως και να έχει η ανακάλυψη θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική και οι δύο μαύρες τρύπες θα αποτελέσουν από εδώ και πέρα αντικείμενο προσεκτικής παρατήρησης αφού μπορούν να αποκαλύψουν άγνωστα μέχρι σήμερα δεδομένα για την ύπαρξη και λειτουργία τους. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».
0 Post a Comment:
Δημοσίευση σχολίου