Μια ακόμα χρονιά γεμάτη καλό σινεμά φτάνει, κάπως έτσι, στο τέλος της. Εκτός από την σταθερή εξαγωγή ποιοτικών ταινιών από την παγκόσμια βιομηχανία, ακόμα και στα λιμνάζοντα νερά του εμπορικού σινεμά, υπήρχαν φέτος διαθέσεις για φρεσκάδα και ανατροπή των συμβάσεων είτε μιλάμε για το κορεσμένο πλέον υπερ-ηρωικό είδος με την “ωμή” ελεγειακή μπαλάντα του Logan ή την κωμική ευστροφία του Thor, είτε για τον γίγαντα της ποπ κουλτούρας που λέγεται Star Wars. Δεν θέλαμε λοιπόν να αφήσουμε έξω από τον χορό της εορταστικής ανασκόπησής μας το σινεμά..
Οπότε, χωρίς κανένα άλλο κριτήριο πέρα από το προσωπικό μας γούστο, ψηφίσαμε και βγάλαμε μια πεντάδα με τις αγαπημένες ταινίες της συντακτικής ομάδας για την χρονιά που φεύγει. Φυσικά, είναι απλά οι αγαπημένες μας και σε καμία περίπτωση οι καλύτερες. Οι ταινίες δεν βρίσκονται σε ιεραρχική σειρά.
Baby Driver
Edgar Wright
Από αυτές τις σπάνιες ταινίες που η ραχοκοκαλιά τους μοιάζει σαν να διαπερνάται από μια “άπιαστη” δαιμονισμένη ενέργεια που διαχέεται ανεξάντλητα και παρασύρει σαν κύμα τους πάντες στην αίθουσα. Το Baby Driver είναι ένα αμιγώς κινηματογραφικό κομψοτέχνημα, μια ποπ/ροκ συμφωνία ήχου και εικόνας που τρέχει με “100” και φαίνεται κομμένη και ραμμένη από έναν βιρτουόζο της σκηνοθεσίας. Ο Wright δεν είναι ένας διανοούμενος του σινεμά, αλλά ένας ζογκλέρ κινηματογραφικών ειδών που χρησιμοποιεί την αγάπη του για το μέσο και την ποπ κουλτούρα όχι με έναν στείρο μιμητισμό αλλά με δημιουργικότητα, ευαισθησία και κυρίως, ανθρωπιά. Σε εποχές που η νοσταλγία και οι “αναφορές” έχουν εξελιχτεί σε μια βιομηχανία φτηνού συναισθήματος, ο Βρετανός μας δείχνει πως μόνο μέσα από ένα φρέσκο, κριτικό πρίσμα, μπορούν να έχουν αξία. Για μένα, ό,τι έκανε/κάνει ο Tarantino για την δεκαετία του 70 και τις δικές του κινηματογραφικές αγάπες, κάνει και ο Edgar Wright για τα 80s και 90s.ώ.
Blade Runner 2049
Dennis Villeneuve
Είναι δύσκολο να μην αγαπήσεις το έργο του Villeneuve. Από την αδιαφορία του για κάτι πιο εμπορικό και εύπεπτο, την αισθητική του φιλοδοξία και την φιλοσοφική του διάθεση, το Blade Runner 2049 ήταν το sequel που κανείς δεν ήξερε ότι ήθελε τόσο πολύ. Με τον Roger Deakins να κάνει μαγικά πράγματα στη φωτογραφία, ο Villeneuve χτίζει ένα καθηλωτικό έργο που, χωρίς υπερβολή, προκαλεί δέος μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα και “μένει” μαζί σου για πολύ, πολύ καιρό. Αργό και εγκρατές σεναριακά, αριστουργηματικό σε κάθε πτυχή της παραγωγής του, το Blade Runner 2049 μοιάζει με μια μυσταγωγική εμπειρία στην οποία μπορείς να χαθείς ολοκληρωτικά, μέχρι το πέσιμο των τίτλων ξυπνήσει την χαμένη σου συνείδηση, σαν να συνέρχεσαι από το πιο πειστικό όνειρο.
Logan
James Mangold
Από το review μας: “Το Logan είναι ενδεχομένως η πιο θαρραλέα ταινία του είδους. Κι αν το Deadpool άνοιξε με κάποιον τρόπο τον δρόμο για R-Rated ταινίες υπερηρωικής θεματολογίας, το Logan πάει πολλά βήματα παραπέρα μη διστάζοντας να ασχοληθεί σοβαρά με μια “ενήλικη” θεματολογία, να κατεβάσει τον ρυθμό του, να σε “ενοχλήσει”. Δεν είναι μόνο η απεικόνιση της βίας δηλαδή, αλλά το ίδιο το θέμα της που απευθύνεται καθαρά σε ένα πιο ώριμο κοινό. Δεν έχει φτιαχτεί με απόλυτο σκοπό να διασκεδάσει. Μιλάει για έναν άνθρωπο εξαντλημένο από τον αναπόδραστο και αέναο κύκλο βίας που ήταν η ζωή του. Μιλάει για τις επιπτώσεις μιας τέτοιας ζωής. Και το κάνει χωρίς συμβιβασμούς. Είναι σκληρό, ενοχλητικό και αληθοφανές.”
Η ταινία του James Mangold δεν είναι μια εύθυμη υπερηρωική πανδαισία δράσης αλλά ένα αργόσυρτο, δραματικό road movie, που προσπαθεί πολύ να διηγηθεί μια ιστορία χαρακτήρων. Άλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι τόσο, παρόλα αυτά, ήταν αδιαμφισβήτητα μια αναγκαία ανάσα φρεσκάδας αλλά και ελπίδας για μια πιο “θαρραλέα” θεματική προσέγγιση στο είδος..
Get Out
Jordan Peele
Χωρίς αμφιβολία, η μεγάλη έκπληξη της χρονιάς. Το Get Out ακροβατεί με θαυμαστό τρόπο ανάμεσα στο θρίλερ και την κωμωδία, πλάθοντας εν τέλει μια πανέξυπνη, διαυγής αλλά και ανέλπιστα πλούσια κοινωνική σάτιρα που φαίνεται πως έπιασε πολύ εύστοχα το πνεύμα των καιρών στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Ο κρυφός ρατσισμός της δήθεν προοδευτικής υψηλής τάξης, το βαθύ σύστημα που τον υποστηρίζει όπως και ο διαδεδομένος, επιδερμικός θαυμασμός του “μαύρου σώματος” που χαρακτηρίζει όλη την κουλτούρα, κυρίως των Η.Π.Α. αλλά και του δυτικού κόσμου, εδώ ντύνονται με έναν απολαυστικό μανδύα υπερβολής που όμως, δεν υποβιβάζει την ευστοχία και την σαφήνεια του μηνύματος. Γραμμένη με φανταστική προσοχή στη λεπτομέρεια, γεμάτη συμβολισμούς που αναπτύσσονται καθ’ όλη τη διάρκεια και με ένα άρτιο τεχνικό κομμάτι στο οποίο ξεχωρίζει με ευκολία ο ήχος, το Get Out είναι ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα νέου σκηνοθέτη που μπορούμε να θυμηθούμε. Και το ωραιότερο της ιστορίας είναι πως όλο το Hollywood πλέον στρώνει κόκκινο χαλί κάτω από κάθε βήμα του Peele και εμείς ανυπομονούμε, φυσικά, για την επόμενη δουλειά του.
Dunkirk
Christopher Nolan
Ο Nolan εγκαταλείπει τις φορτωμένες πλοκές και τα πολύπλοκα θέματα των τελευταίων ταινιών του και εστιάζει στα συναισθήματα των εγκλωβισμένων στρατιωτών στις ακτές της Δουνκέρκης κατά τη διάρκεια του Β παγκοσμίου πολέμου. Το αποτέλεσμα είναι μια ασφυκτικά φορτισμένη εμπειρία που βιώνεται σαν μια εφιαλτική κλιμάκωση δίχως τέλος. Η σκηνοθετική μαεστρία του Nolan, σε συνδυασμό με την ιδιοφυή μουσική του Hans Zimmer, εδώ βρίσκονται σε τέλεια συνεργεία, παρουσιάζοντας τον πόλεμο από τα τρομοκρατημένα μάτια των στρατιωτών. Όχι δηλαδή ως μια σύγκρουση με νικητές και ηττημένους αλλά ως έναν αγώνα επιβίωσης του οποίου ο μόνος θρίαμβος είναι η ίδια η ζωή. Ενδεχομένως το πιο αγχωτικό και έντονο δίωρο που μπορούσες να βιώσεις σε μια κινηματογραφική αίθουσα το 2017.
0 Post a Comment:
إرسال تعليق