Είναι πολλές οι δραστηριότητες που μπορεί να κάνει ένα παιδιά στα χρόνια του Γυμνασίου. Η Διάνα Βουτυράκου αποφάσισε ν' ασχοληθεί με τη ρομποτική. Τόσο καλά που στα 23 της έγινε καθηγήτρια και είχε ταξιδέψει ήδη σε όλο τον πλανήτη συμμετέχοντας σε σχετικούς διαγωνισμούς.
Παράλληλα ίδρυσε μια ΜΚΟ με στόχο την ανάδειξη της ακαδημαϊκής ταυτότητας των μαθητών. Στην επιστήμη της, που βρίσκεται μεταξύ παρόντος και μέλλοντος, αποφάσισε να δει πώς η ρομποτική μπορεί να συνδυαστεί με την ιατρική ώστε να παρέχονται καλύτερες θεραπείες στους ασθενείς.
Είναι ένα από τα πρόσωπα που θα συνομιλεί με τον Αλέξη Τσίπρα στην κατάρτιση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως καταλάβαμε από τη συνέντευξη, ένα από τα ζητήματα που την απασχολούν είναι πώς θα γίνει εφικτό να ακολουθούν τις θετικές επιστήμες όλο και περισσότερες γυναίκες.
Μπορείς να μας εξηγήσεις με απλά λόγια τι σημαίνει ρομποτική; Δηλαδή, ποιες επιστήμες περιλαμβάνει.
Ένα ρομπότ είναι μία μηχανική κατασκευή που διαθέτει αισθητήρες για να αντιλαμβάνεται ερεθίσματα από το περιβάλλον του, έπειτα επεξεργάζεται και αναλύει τα δεδομένα αυτά και αναπτύσσει πλάνο δράσης με κατάλληλους αλγορίθμους. Τέλος δίνει ένα αποτέλεσμα/δράση στο περιβάλλον του. Φυσικά πρέπει να είναι επαναπρογραμματιζόμενο και πολυλειτουργικό. Συνδυάζει δηλαδή το τρίπτυχο του sense-think-act (αισθάνεται, σκέφτεται, δρα).
Οι επιστήμες που σχετίζονται περισσότερο με τη ρομποτική είναι οι θετικές επιστήμες, δηλαδή οι STEM-related (Science, Technology, Engineering, Mathematics). Πρωτίστως η Φυσική(π.χ. Κινηματική, Δυναμική), τα Μαθηματικά(π.χ. Γραμμική Άλγεβρα), και η Πληροφορική, αλλά εν συνεχεία θα μπορούσαμε να τη συσχετίσουμε με αρκετές ακόμα επιστήμες. Για παράδειγμα για το σχεδιασμό ενός ρομποτικού συστήματος και συγκεκριμένα για τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν η επιστήμη της Χημείας έχει σίγουρα καθοριστικό ρόλο.
Όλα ξεκίνησαν από έναν μαθητικό διαγωνισμό ρομποτικής. Φαντάζομαι θυμάσαι να μας διηγηθείς την ιστορία από αυτή την εμπειρία.
Στην αρχή του γυμνασίου, δημιουργήθηκε στο δημόσιο σχολείο που φοιτούσα ένας όμιλος ρομποτικής, από τον οποίο θα επιλέγονταν τελικά 3 μαθήτριες για να συμμετέχουν στον 1ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ρομποτικής, στον οποίο οι ομάδα που θα κέρδιζε θα εκπροσωπούσε την Ελλάδα στην Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής στην Κορέα.
Τότε ο καθηγητής της Τεχνολογίας με ενθάρρυνε να συμμετέχω και για μήνες καθόμασταν στο σχολείο 2-3 ώρες παραπάνω για να προετοιμαστούμε. Και πράγματι ήμουν ένα από τα 3 άτομα που επιλέχθηκαν για την ομάδα και λίγο καιρό αργότερα συμμετείχαμε στο Διαγωνισμό. Θεωρώ πως όσα χρόνια και αν περάσουν τα συναισθήματα μου όταν θυμάμαι την ώρα ανακοίνωσης του νικητή θα είναι ανεξίτηλα στη μνήμη μου, ακόμα και ας δεν είχα καταλάβει τότε ότι εκείνη η στιγμή θα άλλαζε όλους τους μελλοντικούς μου στόχους και εν συνεχεία την πορεία μου.
Στην Κορέα κατάλαβα πόσο πολύ με ενδιέφερε ο κλάδος της ρομποτικής, συνομιλώντας με συνομηλίκους μου από χώρες όπως η Ρωσία, η Ιαπωνία, η Κίνα που η ρομποτική ήταν άμεσα συνυφασμένη με το εκπαιδευτικό τους πρόγραμμα. Παράλληλα ήρθα σε επαφή με εκθέματα όπως σκούπες ρομπότ, ανθρωποειδή ρομπότ κ.α. ερεθίσματα που διεύρυναν τους ορίζοντές μου, καθώς 15 χρόνια πριν ήταν αρκετά δύσκολο για ένα παιδί να έρθει σε επαφή με έναν τέτοιο χώρο.
Από την ημέρα που επέστρεψα από την Κορέα και έπειτα, η ρομποτική δε σταμάτησε ποτέ να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου.
Πιστεύεις ότι σ' ένα σύγχρονο σχολείο πρέπει να υπάρχει το μάθημα της ρομποτικής μέσα;
Θεωρώ πως σε ένα σύγχρονο σχολείο θα έπρεπε η ρομποτική να αποτελούσε μέρος των μαθημάτων, δίνοντας τους ένα εργαλείο για πειραματικές δραστηριότητες, συμπληρώνοντας δηλαδή τη θεωρητική προσέγγιση που έχουν, και όχι ένα ανεξάρτητο μάθημα.
Είναι σημαντικό ο μαθητής μέσα από τη ρομποτική να κατανοήσει την αλληλεξάρτηση που υπάρχει μεταξύ μαθημάτων όπως η Φυσική και τα Μαθηματικά που επειδή διδάσκονται σε διαφορετικές ώρες/από διαφορετικούς καθηγητές συχνά διαχωρίζονται αρκετά στο μυαλό μας. Επίσης στο σχολείο η ρομποτική δεν περιορίζεται μόνο στα STEM μαθήματα αλλά μιλαμε για μια διεργασία αρκετά πιο σφαιρική. Για παράδειγμα στο μάθημα της Γλώσσας μπορεί να προσεγγίζεται η θεματική ενότητα που θα ασχοληθούν τα παιδιά στη Ρομποτική (π.χ. Περιβάλλον, Βιώσιμη Ανάπτυξη κ.α.), στο μάθημα της Λογοτεχνίας να μελετώνται τα αντίστοιχα κείμενα, λογοτεχνικά έργα και να προτείνονται βιβλία στο μαθητή για ανάγνωση και εν συνεχεία στα μαθήματα Εικαστικών και Τεχνολογίας να γίνεται ο Σχεδιασμός, για να ολοκληρωθεί η διαδικασία της Ρομποτικής στα STEM μαθήματα όπου θα γίνει ο προγραμματισμός και η κατασκευή.
Με αυτό το σκεπτικό και θέλωντας να μη διαχωρίσω την ύλη της ρομποτικής από τη διδακτέα ύλη στα υπόλοιπα μαθήματα, πιστεύω πως είναι επιτακτική η ανάγκη να έχει η ρομποτική μια θέση στο σχολικό πρόγραμμα αλλά συνεργατικά και όχι ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα μαθήματα.
Συνδυάζεις τη ρομποτική με την ιατρική. Θα έχουμε δηλαδή ρομπότ γιατρούς στο μέλλον;
Αυτό που θα αλλάξει στο μέλλον είναι ο τρόπος συνεργασίας του γιατρού με το ρομπότ, δηλαδή θα αυξηθεί ο βαθμός αυτονομίας του ρομπότ, είτε αυτό αφορά στο στάδιο της διάγνωσης είτε και στη συνέχεια στη θεραπεία και την αποκατάσταση. Το επίπεδο αυτονομίας των ρομπότ μετριέται σε μία κλίμακα που αποτελείται από 6 επίπεδα. Ξεκινάει από το 0 που σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένας αυτοματισμός και στόχος είναι να φτάσει στο 6 που θα μιλάμε για πλήρη αυτονομία.
Σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε για το επίπεδο 2 (μικρός βαθμός αυτονομίας, ο γιατρός επιβλέπει πάντοτε) στην καλύτερη περίπτωση, αλλά συνήθως αναφερόμαστε στο 1 (το ρομπότ λειτουργεί βοηθητικά, ελέγχεται πλήρως από τον γιατρό). Οπότε αυτό που ενδεχομένως αλλάζει στο μέλλον είναι η αυτονομία του ρομπότ με την έννοια ότι στόχος είναι ο γιατρός να μπορεί να βρίσκεται σε άλλο χώρο από τον ασθενή ή να μπορεί να πραγματοποιεί και άλλες διεργασίες ταυτόχρονα. Θεωρώ τη σχέση ασθενή-γιατρού αρκετά σημαντική, καθώς πέρα από τη διάγνωση και το σχεδιασμό θεραπείας καλλιεργείται εμπιστοσύνη και η αίσθηση ασφάλειας. Είναι αρκετά δύσκολο ένα ρομπότ να αντικαταστήσει τα παραπάνω, ενώ φυσικά εγείρονται και μεγάλα θέματα βιοηθικής αλλά και νομικής φύσεως σχετικά με την ευθύνη του μηχανικού ή/και του προγραμματιστή σε μια συνθήκη όπου έχουμε αποκλειστικά ρομπότ γιατρούς.
Μπορεί να σου φάνηκε λίγο αφελής η παραπάνω ερώτηση αλλά υπάρχει πάντα στο μυαλό μας ότι τα ρομπότ έρχονται να μας αντικαταστήσουν (ακόμα και να μας αφανίσουν). Πώς απαντάς εσύ όταν σε ρωτάνε παρόμοια πράγματα;
Σίγουρα με την ευρεία εφαρμογή της ρομποτικής εγείρονται αρκετά ζητήματα Ηθικής. Κατά τη γνώμη μου, η επιρροή της στη ζωή μας έχει πάντοτε να κάνει με τον κάτοχο και τον χειριστή της τεχνολογίας, γιατί ένα ρομπότ μέχρι κάποιο βαθμό θα εκτελεί συγκεκριμένες εντολές. Θα παραθέσω μία φράση που διάβασα στο πρόσφατο γράμμα του Koditschek στον CEO της Ghost Robotics: “Τα ρομπότ, όπως κάθε ανθρώπινη τεχνολογία μπορούν να έχουν θετικούς ή αρνητικούς σκοπούς. Αλλά ως δημιουργοί της τεχνολογίας και ερευνητές της, έχουμε μία ιδιαίτερη υποχρέωση να υπηρετούμε τους χορηγούς, τα έθνη μας, τον κόσμο και τους ανθρώπους, όλα μαζί πάντοτε σύμφωνα με το κοινό/συλλογικό καλό.”, η χρήση λοιπόν της ρομποτικής για άλλους σκοπούς προς αντικατάσταση ή/και αφανισμό του ανθρώπου, παραβιάζει σίγουρα αυτή μας την υποχρέωση.
Αυτό που όμως είναι αναπόφευκτο και ήδη γίνεται σε ένα βαθμό ωστόσο, είναι πως κάποια επαγγέλματα χάνονται, καθώς υλοποιούνται από ρομπότ. Στον αντίποδα όμως, νέα επαγγέλματα δημιουργούνται καθώς κάθε ρομπότ χρειάζεται να δημιουργηθεί, να προγραμματιστεί, να συντηρείται και φυσικά να χειρίζεται από κάποιον/α. Αλλάζουν όμως οι γνώσεις που προϋποθέτουν τα παραπάνω νέα επαγγέλματα, κάτι που θα επηρεάσει τη δυνατότητα ενός ανθρώπου που δεν υπάρχει ζήτηση για το επάγγελμα που έκανε πριν να διεκδικήσει ένα νέο.
Σύμφωνα με έρευνα της ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ το 2020 ο ψηφιακός αναλφαβητισμός στην Ελλάδα ανερχόταν σε 29%, δηλαδή 1 στους 3 περίπου Έλληνες δεν θα είναι σε θέση να διεκδικήσει μια θέση στην αγορά εργασίας για τα νέα αυτά επαγγέλματα που δημιουργούνται. Εκεί όμως είναι και η ευθύνη της πολιτείας, να παρέχει τη δια βίου εκπαίδευση στους πολίτες, ώστε να καλλιεργήσουν τις αναγκαίες οριζόντιες και κάθετες δεξιότητες που απαιτούνται προκειμένου να μην υπάρχει αποκλεισμός κανενός πολίτη από την αγορά εργασίας.
Η βιοιατρική θα προσφέρει μπορούμε να πούμε "εξατομικευμένες" θεραπείες σε κάθε ασθενή. Είναι προφανές γιατί είναι αυτό θετικό. Υπάρχει όμως μια ανησυχία, που ανήκει και στον τομέα της βιοηθικής, αν κατά πόσο η "εξατομίκευση" θα οδηγήσει και σ' έναν διαχωρισμό του κόσμου σε υγιείς και μη υγιείς; Μπορεί να μην είναι και τόσο το μακρινό αυτό το μέλλον.
Μια ανησυχία που δημιουργείται τόσο με την ψηφιοποίηση της υγείας, όσο και με την εξατομίκευση των διαγνώσεων και τον θεραπειών είναι η υγεία ως προσωπικό δεδομένο. Δηλαδή ποιος και σε τι βαθμό θα έχει πρόσβαση και θα μπορεί να κατηγοριοποιήσει ένα άτομο σε “υγιές” και “μη υγιές”. Θα επηρεάζει η ταξινόμηση σε μία από τις δύο κατηγορίες τη δυνατότητα εύρεσης εργασίας; Τη δυνατότητα ασφάλισης; Τη δυνατότητα συνταξιοδότησης; Τις εισφορές κάποιου;
Σαφώς όλα τα παραπάνω δεν έχουν απάντηση, είναι όμως προβληματισμοί που είναι εποικοδομητικό να υπάρχουν κατά το σχεδιασμό και την ανάπτυξη της τεχνολογίας.
Τα εμβόλια κατά του κορονοϊού είναι ένας σύγχρονος επιστημονικός άθλος; Παρά τους δύσπιστους που υπάρχουν, δεν έκανε τον κόσμο να καταλάβει την ανάγκη που υπάρχει γι' έρευνα;
Νομίζω πάντοτε ο κόσμος ήξερε την ανάγκη που υπάρχει για έρευνα. Αυτό που κατάφερε η νέα συνθήκη που ζούμε είναι να εκλαϊκεύσει σε κάποιο βαθμό την επιστήμη, ώστε ο κάθε πολίτης να μπορεί με την κατάλληλη έρευνα να κατανοήσει τις αρχές και τη λειτουργία μιας επιστημονικής ανακάλυψης για παράδειγμα των εμβολίων. Φυσικά όσο περισσότερες απαντήσεις λαμβάνει ο πολίτης τόσο πιο δεκτικός θα γίνεται.
Κάτι που πιστεύω αρκετά είναι πως η άγνοια γεννάει φόβο και δυσπιστία. Έτσι το να γίνει ένας τομέας σαν αυτόν προσιτός και ευνόητος από τον άνθρωπο (μη γνώστη του συγκεκριμένου τομέα) μπορεί να αίρει αμφιβολίες ή παγιωμένες αντιλήψεις και φυσικά να ανοίξει το δρόμο για περισσότερες ανακαλύψεις. Διότι τα εμβόλια για τον κορονοϊό ήταν η αρχή αλλά γίνονται πιλοτικές εφαρμογές αντίστοιχης τεχνολογίας εμβολίων για τον HIV και στο μέλλον θα γίνουν και για τον καρκίνο.
Συχνά παραλείπουμε ότι η εξέλιξη της επιστήμης και η αποδοχή της από τον άνθρωπο είναι αλληλένδετες έννοιες. Αν ο κόσμος δεν εμπιστευτεί/δεν αποδεχτεί μία επιστημονική ανακάλυψη και άρα δεν υπάρχει ζήτηση για την εφαρμογή της, τότε και η προσφορά της και η έρευνα στον τομέα αυτό φυσικά θα μειωθεί. Και η αποδοχή της επιστήμης είναι κάτι που πρέπει συλλογικά και συνεργαστικά να πετύχουν το κράτος, οι πολίτες και οι επιστήμονες.
Σήμερα, η ρομποτική που κάνει τη ζωή μας καλύτερη;
Στόχος της ρομποτικής είναι να υποβοηθήσει την εργασία μας και να βελτιώσει τις ζωές μας.
Στη βιομηχανία τα ρομπότ εκτελούν πολλές εργασίες που ήταν επικίνδυνες, δύσκολες ή απαιτούσαν μεγάλη ακρίβεια για να υλοποιηθούν από τον άνθρωπο. Για παράδειγμα η μεταφορά βαριών εξαρτημάτων ή η συναρμολόγηση τους.
Στη χειρουργική υπάρχουν ρομποτικά μηχανήματα που σε συνεργασία με τον γιατρό προσφέρουν επιβεβαιωμένα οφέλη στην ποιότητα ζωής του ασθενή μετά το χειρουργείο και μειώνουν τις πιθανές επιπλοκές μιας επέμβασης.
Η ρομποτική έχει ακόμα σημαντικό ρόλο στη φροντίδα ηλικιωμένων τόσο για τις κοινωνικές όσο και για τις συναισθηματικές τους ανάγκες. Για παράδειγμα τους υπενθυμίζουν ραντεβού που έχουν, χάπια που πρέπει να πάρουν, αλλά μπορούν να παίζουν μαζί τους παιχνίδια. Αλλά μπορεί να είναι και ρομπότ που βοηθούν στη μετακίνηση τους ή παρέχουν τροφή και νερό.
Στον εκπαιδευτικό τομέα επίσης η ρομποτική έχει συνδεθεί με την καλλιέργεια κριτικής και υπολογιστικής σκέψης στο μαθητή, με την ανάπτυξη αναγκαίων δεξιοτήτων του 21ου αιώνα, το Problem solving, ενώ συμβάλλει και στην αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση του. Ακόμα μελετάται αρκετά η χρήση ρομπότ σε μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες, δείχνοντας σημαντικά οφέλη.
Τέλος στην καθημερινότητα μας τα ρομπότ έχουν απλοποιήσει αρκετές εργασίες όπως το σκούπισμα και το καθάρισμα του σπιτιού, το μαγείρεμα, το κούρεμα του γκαζόν.
Αν ταξιδέψουμε στο χρόνο 10 χρόνια από σήμερα, πόσο περισσότερο θα είναι στην καθημερινότητά μας, η ρομποτική;
Νομίζω κανένα συμπέρασμα δεν θα είναι ασφαλές για μία επιστήμη που αναπτύσσεται με τόσο ραγδαίους ρυθμούς. Από την εκπαίδευση, την υγεία μέχρι τις μετακινήσεις και τη βιομηχανία η ρομποτική θα βρίσκει όλο και περισσότερες εφαρμογές.
Αυτό που σίγουρα θα έχει αλλάξει αρκετά είναι η διαδικασία δημιουργίας της ρομποτικής λύσης, αφού στην εποχή της εξειδίκευσης συζητάμε ολοένα και περισσότερο για την ανάγκη διεπιστημονικότητας στον κλάδο αυτό. Γεγονός που τονίζεται αρκετά σήμερα και σε βάθος δεκαετίας ενδεχομένως να έχει γίνει και νόρμα. Για να δημιουργηθεί για παράδειγμα ένα ρομπότ που θα έχει ενεργό ρόλο στην εκπαίδευση, προαπαιτούμενη θα είναι η συνεργασία παιδαγωγών, ψυχολόγων, μηχανικών και προγραμματιστών.
Όλοι αυτοί θα πρέπει να γνωρίζουν ο ένας την επιστήμη του άλλου (φυσικά όχι στο βάθος που γνωρίζουν τη δική τους), ώστε συνολικά να παρέχεται η βέλτιστη λύση για να ενσωματωθεί και αμεσότερα/ευκολότερα στην καθημερινότητα μας. Το ίδιο ισχύει και για οποιοδήποτε άλλο κλάδο μπορούμε να σκεφτούμε.
Επίσης σε δέκα χρόνια, θα είναι περισσότερες οι γυναίκες που θα είναι στο χώρο σου;
Η υποεκπροσώπηση των γυναικών στους κλάδους STEM είναι ένα πρόβλημα που διαιωνίζεται και για να λυθεί ή έστω να αμβλυνθεί απαιτείται ένα σύνολο ενεργειών.
Όλα ξεκινάνε από την εκπαίδευση, όπου χρειάζεται ανανέωση της σχολικής ύλης ώστε να συμπεριληφθούν εξίσου και γυναίκες πρότυπα στους κλάδους των θετικών επιστημών. Όταν ένα κορίτσι μεγαλώνοντας δεν έχει διαβάσει ποτέ του για κάποια γυναίκα στις θετικές επιστήμες, ως λογικό επακόλουθο μπορεί να φοβηθεί το συγκεκριμένο κλάδο ή να τον θεωρήσει ακατάλληλο στο μυαλό της.
Παράλληλα είναι αναγκαία και η επιμόρφωση δασκάλων και καθηγητών για να γνωρίζουν τόσο ως προς τα πρότυπα αυτά, αλλά και ως προς τους τρόπους κινητοποίησης των κοριτσιών για μεγαλύτερη συμμετοχή στα μαθήματα STEM. Για παράδειγμα μελέτες προτείνουν να επιλέγονται εργασίες με ουδέτερες ως προς το φύλο θεματολογίες και να δίνεται ο χώρος να εκφράζει κάθε μαθητής τις ιδέες του.
Με την ενθάρρυνσης της συμπερίληψης όλων των μαθητών, τόσο τα νέα κορίτσια θα αποκτήσουν την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, αλλά και τα νέα αγόρια θα κατανοήσουν τις δυνατότητες των κοριτσιών, καθώς οι δεξιότητες και τα ταλέντα στο STEM δε θα έπρεπε να συνδέονται με κάποιο συγκεκριμένο φύλο.
Στη συνέχεια κατά την επιλογή πανεπιστημίου απαιτείται η εξάλειψη των φυλετικών στερεοτύπων για συγκεκριμένες σχολές, τόσο ενημερώνοντας τους γονείς όσο και τους καθηγητές που υποβοηθούν το μαθητή στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού του δελτίου. Ιδιαίτερα θετικό είναι πως στα πανεπιστήμια ήδη δημιουργούνται φοιτητικές ομάδες για γυναίκες στο STEM που βοηθάνε με εκδηλώσεις δικτύωσης ή mentoring τις νέες φοιτήτριες να αισθανθούν μεγαλύτερη σιγουριά και ασφάλεια στον ακαδημαϊκό και εν συνεχεία επαγγελματικό χώρο που διαλέξανε.
Τέλος στο κομμάτι της εργασίας θα πρέπει να δημιουργηθούν κατάλληλα νομικά πλαίσια και η επιμόρφωση και ενημέρωση των εργοδοτών για να μπορεί μία νέα γυναίκα να εργαστεί στους STEM κλάδους, χωρίς το γεγονός ότι είναι μειονότητα (και άρα οι απόψεις τις μπορεί να μην ακούγονται/γίνονται σεβαστές) ή ότι μπορεί να θέλει να δημιουργήσει οικογένεια να αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες.
Αν τα παραπάνω ή ένα υποσύνολο αυτών υλοποιηθούν, τότε θεωρώ πως σε βάθος δεκαετίας θα αυξηθεί ο αριθμός των γυναικών στο χώρο μου.
Έχεις ιδρύσει και μια ΜΚΟ, τη “Unique Minds”, ποιος είναι ο στοχος της;
Η Unique Minds βοηθάει μαθητές λυκείου από όλη την Ελλάδα να βρουν τη σχολή που τους ταιριάζει προσφέροντας ακαδημαϊκό προσανατολισμό. Παρέχοντας μια αναγκαία υπηρεσία που θα έπρεπε να προηγείται του επαγγελματικού προσανατολισμού, γεφυρώνοντας το χάσμα σχολείου και πανεπιστημίου.
Το όραμα πίσω από την ίδρυση της Unique Minds, που μετράει πλέον 5.5 χρόνια λειτουργίας είναι να ενθαρρύνει τους μαθητές να κάνουν ακαδημαϊκές επιλογές βασιζόμενοι στα ατομικά τους θέλω και τα ιδιαίτερα ταλέντα τους και όχι σε κοινωνικά στερεότυπα που επηρεάζουν την επιλογή σχολής (για παράδειγμα οι οικονομικές απολαβές, το φύλο κ.α.).
Ο μαθητής που συμμετέχει στις δράσεις έχει τη δυνατότητα να μιλήσει με φοιτητές πληθώρας σχολών με τη μορφή ανοιχτού διαλόγου για να λύσει τις απορίες του, να εξοικειωθεί με projects και φοιτητικές ομάδες των σχολών (π.χ. Ομάδα διαστημικής, Περιβαλλοντική ομάδα κτλ) για να καταλάβει πόσες ευκαιρίες θα του προσφέρει ένα ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο σήμερα και τέλος να συμμετάσχει σε workshops, δηλαδή προσομοιώσεις εργαστηρίων για να γνωρίσει στην πράξη το αντικείμενο σπουδών που τον ενδιαφέρει. Για παράδειγμα ένας μαθητής που ενδιαφέρεται για τη Νομική Σχολή, θα λύσει το πρώτο του Νομικό Πρακτικό και ένας μαθητής που ενδιαφέρεται για τη Σχολή των Χημικών Μηχανικών θα φτιάξει μία μπαταρία από το 0.
Όλες οι δράσεις μας διοργανώνονται από εθελοντές φοιτητές πάντοτε με την υποστήριξη του εκάστοτε πανεπιστημίου και πλέον το 70% των ενεργών εθελοντών μας είναι άτομα που συμμετείχαν σε δράσεις μας ως μαθητές και πλέον βρίσκονται φοιτητές στα πανεπιστήμιά μας.
Είσαι νέα, μορφωμένη, ασχολείσαι με την επιστήμη του μέλλοντος, όλα αυτά πώς μπορούν να βοηθήσουν στην αναδιαμόρφωση της πολιτικής συζήτησης που γίνεται στη χώρα.
Σχετικά με το νεαρό της ηλικίας μου, θεωρώ πως οι νέοι άνθρωποι αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού και πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να θέτουν τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους, ώστε να υπάρχει κατάλληλη μέριμνα στη σύγχρονη πολιτική agenda, που εν συνεχεία θα βοηθήσει να κινητοποιηθούν περισσότερο τα άτομα της ηλικίας μου να ασχοληθούν με τα κοινά, ως ενεργοί πολίτες (ενεργά μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας), αλλά και να δοθούν προτάσεις για την ανάσχεση του brain drain.
Δυστυχώς, συχνά παρατηρείται μία έλλειψη εμπιστοσύνης στη νέα γενιά, με την πρόφαση ότι δεν έχει αρκετή εμπειρία, ωστόσο τόσο στην κοινωνία των πολιτών όσο και στην πολιτική σκηνή πρέπει να επιδιώκεται συμπεριληψημότητα αφού μέρος των αποφάσεων θα επηρεάσουν τη γενιά μας ως το παραγωγικό δυναμικό της χώρας.
Επιπλέον η εκπροσώπηση των γυναικών στην πολιτική συζήτηση είναι αναντίστοιχη με των αντρών κάτι που θα έπρεπε να θίγεται περισσότερο. Δυστυχώς μετά και τις πρόσφατες γυναικοκτονίες και το ελληνικό metoo έγινε ακόμα πιο επιτακτική η ανάγκη αλλαγής αυτής της κατάστασης.
Έπειτα το γεγονός ότι ασχολούμαι με τη ρομποτική μπορεί να βοηθήσει να τεθούν ερωτήματα και προβληματισμοί που σχετίζονται με τον κλάδο αυτό, ώστε τόσο το νομικό πλαίσιο όσο και η πολιτική συζήτηση να πορεύονται μαζί με την τεχνολογία και όχι να ακολουθούν με καθυστέρηση τις εξελίξεις των καιρών μας.
Τέλος συχνά όταν συζητάμε για μόρφωση έρχεται στο μυαλό μας η πανεπιστημιακή μόρφωση. Σίγουρα ότι έχω τελειώσει μια αρκετά απαιτητική σχολή στο Πολυτεχνείο ή ότι πραγματοποιώ το διδακτορικό μου, προσφέρουν εφόδια, ωστόσο θεωρώ σημαντικό να ανατρέξουμε σε κάτι πιο συνολικό από την ατομική μόρφωση.
Μεγαλώνοντας μια βασική αρχή που έχω πάρει μεταξύ άλλων από τους γονείς μου είναι πως: “Ο έξυπνος άνθρωπος είναι αυτός που είναι χρήσιμος για την κοινωνία του”. Για αυτό και βασική μου επιδίωξη είναι πάντοτε η συλλογική και όχι ατομική αριστεία, για αυτό και όλες οι ρομποτικές και τεχνολογικές λύσεις που έχω ασχοληθεί έχουν πάντοτε ένα θετικό κοινωνικό αποτύπωμα.
Και αυτή η αξία είναι το βασικό εφόδιο που θέλω να αξιοποιηθεί στην αναδιαμόρφωση της πολιτικής συζήτησης ιδιαίτερα στην περίοδο που διανύουμε που η χώρα μας αντιμετωπίζει υγειονομική, οικονομική αλλά και ανθρωπιστική κρίση. Κινητήριος μου δύναμη δεν είναι να γίνω εγώ άριστη, να λάβω εγώ μόρφωση, αλλά να ζω σε μία κοινωνία που όλοι οι πολίτες να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και κίνητρα και ευκαιρίες να γίνουν άριστοι, και άριστοι εννοώ να ασχολούνται με ένα αντικείμενο που αγαπούν και με τις ενέργειες τους να προσφέρουν στο κοινωνικό τους σύνολο.
0 Post a Comment:
Δημοσίευση σχολίου