Ο Κρίστοφερ Νόλαν, που επαναπροσδιόρισε τους κινηματογραφικού υπερήρωες με την τριλογία του «Σκοτεινού Ιππότη» και θάμπωσε άπαντες με το ευφυές «Inception», παραδίδει το πλέον μεγαλεπίβολο πόνημα της ως τώρα φιλμογραφίας του. Πιστός στο παραδοσιακό γύρισμα σε φιλμ, στην επιλογή πραγματικών σκηνικών και αγνοώντας επιδεικτικά το 3D, ο Άγγλος σκηνοθέτης στρέφει το βλέμμα στα άστρα, στο πιο μακρινό σημείο που μπορεί να ταξιδέψει η ανθρώπινη φαντασία, προκειμένου να αφηγηθεί την αγωνιώδη ιστορία μιας ομάδας ειδικών να σώσουν το ανθρώπινο είδος. Το πλαίσιο της ιστορίας του «Interstellar» τοποθετείται στο κοντινό μέλλον. Εκεί όπου η δραματική αλλαγή στις κλιματικές συνθήκες έχουν καταστήσει τη Γη άγονη, φέρνοντας τους εξαθλιωμένους από πείνα ανθρώπους στο χείλος του αφανισμού.
Το μοιραίο επιχειρεί να ανατρέψει μία ομάδα επιστημόνων και εξερευνητών, η οποία, εκμεταλλευόμενη μία πύλη στο χωροχρόνο, θα προετοιμάσει την καθοριστικότερη από μία σειρά παράτολμων επανδρωμένων αποστολών, με σκοπό την εύρεση ενός νέου πλανήτη κατάλληλου να φιλοξενήσει άμεσα ζωή. Αναμενόμενα, ακόμα μία παραγωγή με την υπογραφή του Νόλαν προσελκύει μία σειρά εξαιρετικών ηθοποιών σε πρώτους και δεύτερους ρόλους. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η καθολικής αποδοχής πλέον φυσιογνωμία του Μάθιου Μακόναχι, στο ρόλο του πιλότου της κρίσιμης διαστημικής αποστολής.
Αν Χάθαγουεϊ, Μάικλ Κέιν, Τζέσικα Τσαστέιν, Ματ Ντέιμον και Έλεν Μπέρνστιν συνθέτουν με αυτόν μία πεντάδα βραβευμένων με Όσκαρ ηθοποιών, στην οποία έρχονται να προστεθούν οι Κέισι Άφλεκ, Τζον Λίθγκοου και Γουες Μπέντλι.
Ενίοτε υπαρξιακό, αναμενόμενα περιπετειώδες και φαντασμαγορικό μα προπάντων ουμανιστικό, το «Interstellar» του Νόλαν κατατάσσεται χωρίς συζήτηση στη σφαίρα του επικού, ως μία από τις πλέον φιλόδοξες παραγωγές του σινεμά του καιρού μας.
Βασίζεται στις επιστημονικές θεωρίες του Κιπ Θορν, του φυσικού που ενέπνευσε τον Καρλ Σέιγκαν να γράψει το βιβλίο «Contact» το οποίο στη συνέχεια έγινε ταινία με πρωταγωνιστή και πάλι τον Μακόναχι.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που το αδίκως υποτιμημένο φιλμ του Ζεμέκις παρουσιάζει την πιο άμεση φιλμική συνάφεια με το σύμπαν του «Interstellar».
Πέραν αυτού, το σχεδόν τρίωρης διάρκειας έπος του Νόλαν αποτίνει διακριτικά φόρο τιμής στην «Οδύσσεια του Διαστήματος», ενώ δεν κρύβει τις επιρροές του από μερικά ακόμη πρωτοκλασάτα φιλμ επιστημονικής φαντασίας που τον μάγεψαν στα νιάτα του, σαν τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» ...Περνώντας στον ιδεολογικό του πυρήνα, το «Interstellar» διατρανώνει σε κάθε ευκαιρία τον ουμανισμό που τον διέπει. Θέτει στο επίκεντρο της υπερπροσπάθειας για σωτηρία τον ίδιο τον άνθρωπο, καθιστώντας τον ικανό και υπεύθυνο για το καλύτερο και το χειρότερο.
Επιπλέον, εγκαταλείπει θαρραλέα την επιλογή του μεσσιανικού ήρωα και των από μηχανής θεών ως η ύστατη σεναριακή λύση. Στον αντίποδα, ωστόσο, επιλέγει να αναδείξει δραματουργικά ένα άλλο εύκολο μοτίβο, εκείνο της αξίας της οικογένειας, η συχνή επίκληση του οποίου τείνει να τυποποιήσει τους χαρακτήρες σε ρηχά καλούπια. Αυτό, βεβαίως, δεν είναι το μόνο ψεγάδι του «Interstellar». Οι συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα στις σκηνές δράσης, τις στιγμές των αδιεξόδων που βιώνουν οι ήρωες και των ενίοτε γρήγορων λύσεων που ακολουθούν προκαλούν αναταράξεις στο ρυθμό, κάτι το οποίο εντείνει τόσο η μεγάλη διάρκεια του φιλμ όσο και η παράλληλη αφήγηση μεταξύ όσων λαμβάνουν χώρα στη διαστρική αποστολή και τη Γη.
Επιπλέον, δε λείπουν οι αρκετές περιττές επεξηγήσεις που προσφέρει το σενάριο των Κρίστοφερ και Τζόναθαν Νόλαν μαζί με μερικές δυσνόητες για τον μέσο θεατή επιστημονικές αναφορές, καθώς επίσης και η παράδοξη με βάση το δέος που βιώνουν απουσία σιωπής των ηρώων - τουλάχιστον εκείνων που βρίσκονται μόνοι εκατομμύρια έτη φωτος μακριά.
Η αλήθεια είναι πως το διαστρικό ταξίδι του Νόλαν και των πρωταγωνιστών του δεν αποκόπτει τους δεσμούς με το σύνολο των κανόνων και των περιορισμών που διέπουν το σύγχρονο μπλοκμπάστερΠαραμένει, ωστόσο, ένα υπερθέαμα στο οποίο διακρίνεται ξεκάθαρα όχι μόνο ο πακτωλός χρημάτων που το καθιστούν πραγματικότητα, αλλά κυρίως το ταλέντο ανθρώπων που δεν παραιτούνται τους αιτήματος για πρωτοτυπία, που παραμένουν ρομαντικοί, ερωτευμένοι σε βαθμό εμμονής με το σινεμά και τις ιστορίες που αφηγούνται.
Για χάρη τέτοιου μεγέθους κινηματογραφικών οραμάτων, επιλέγεται στην προκειμένη περίπτωση το οδηγούμενο στην εξαφάνιση φιλμ αντί της ψηφιακής κάμερας, αλλά και το φυσικό σκηνικό αντί της ευκολίας του green screen. Για ταινίες σαν το «Interstellar», ο Χανς Ζίμερ εγκαταλείπει τις έξυπνες παραλλαγές για να συνθέσει αυτή τη φορά ένα πραγματικά φρέσκο μουσικό σκορ, το καλύτερό του εδώ και καιρό.... Και φυσικά, για ταινίες σαν κι αυτή, οι θεατές παρακινούνται να ξανασηκώσουν το βλέμμα στον ουρανό, όχι για να βρουν θεούς, από μηχανής ή κανονικούς, αλλά για να συλλογιστούν πως το ανθρώπινο μέλλον δεν μπορεί παρά να έχει κατεύθυνση τα άστρα.
0 Post a Comment:
Δημοσίευση σχολίου