* Ο θεωρητικός φυσικός και κοσμολόγος Στίβεν Χόκινγκ, γνωστός για το επιστημονικό κύρος και τις ανησυχίες του για το μέλλον της ανθρωπότητας, έγραψε ένα εξαιρετικό άρθρο στον Guardian.
Ενα μικρό απόσπασμα από το άρθρο του: «Η αυτοματοποίηση των εργοστασίων έχει ήδη αποδεκατίσει τις θέσεις εργασίας στις παραδοσιακές κατασκευές και η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι βέβαιο πως θα οξύνει αυτό το φαινόμενο, πλήττοντας βαθιά τις μεσαίες τάξεις και αφήνοντας διαθέσιμες μόνο τις θέσεις που απαιτούν δημιουργικότητα και ανθρώπινη εποπτεία». Η αυτοματοποίηση των μέσων παραγωγής και η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι επιτεύγματα της τεχνολογίας. Ομως, αυτά που αποκαλούμε «θαύματα» της τεχνολογίας έχουν πολλές φορές και δυσμενείς πλευρές. Για τις δύο αυτές περιπτώσεις, η παρενέργεια είναι μία και πολύ σκληρή: Η αλματώδης αύξηση της ανεργίας. Η ανεργία έχει και άλλους παράγοντες, οικονομικούς, και εδώ υποκρύπτεται ένας από αυτούς, η μεγιστοποίηση του κέρδους, την οποία επιδιώκουν όλες οι επιχειρήσεις.
Οι εργοδότες σε αυτές τις επιχειρήσεις δεν επεδίωξαν να αυτοματοποιήσουν τα μέσα παραγωγής των προϊόντων τους, ή να εγκαταστήσουν ρομπότ, όπως έκαναν πολλά μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα για να ευνοήσουν τους εργαζόμενους μειώνοντας το ωράριο εργασίας, αλλά για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος τους, επωφελούμενοι μάλιστα κατά τρόπο διττό: περιορίζοντας το κόστος εργασίας με την ταυτόχρονη απόλυση σημαντικού μέρους των εργαζομένων και από την παράλληλη και γενικότερη αύξηση της προσφοράς εργασίας λόγω της επακόλουθης αύξησης της ανεργίας. Στην αύξηση της ανεργίας συμβάλλουν δύο επιχειρησιακές καταστάσεις: η αδρανοποίηση μιας επιχείρησης και ο εκσυγχρονισμός της. Τίθεται το ερώτημα:
Η τεχνολογία παράγει πολιτισμό; Ναι, αλλά μόνον αν αναπτύσσεται προς όφελος ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου και χρησιμοποιείται, όχι για την, χωρίς μέτρο, παραγωγή υλικών αγαθών, με μοναδικό στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους των ολίγων που διαφεντεύουν τα μεγάλα κέντρα παραγωγής, αλλά για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης, περιορίζοντας στο ελάχιστο τον χρόνο απασχόλησης των εργαζομένων στην παραγωγή, για να διαθέτουν περισσότερο τον εαυτόν τους στην καλλιέργειά τους. Η απάντηση φαίνεται να μοιάζει με ουτοπία, γιατί σε καμία χώρα του κόσμου η εργοδοσία δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των εργαζομένων, με μοναδική εξαίρεση τη Σουηδία. Αντιθέτως, επιβαρύνει διαρκώς τις συνθήκες διαβίωσής τους, με την αύξηση των ωρών εργασίας και την παράλληλη μείωση των μισθών τους, σε βαθμό απάνθρωπο, εκμεταλλευόμενη την αδυναμία τους, για την αναζήτηση νέας εργασίας, λόγω της υφιστάμενης ανεργίας.
* διπλωματούχος ηλεκτρολόγος μηχανικός
0 Post a Comment:
Δημοσίευση σχολίου