«Συχνά πήγαινα στο σχολείο χωρίς καθόλου φαγητό και ικανοποιούσα την πείνα μου μόνο αν κάποιος συμμαθητής μου ήθελε να μοιραστεί το σνακ του» ανέφερε στο CNN. Όταν συχνά σκεφτόταν τι θα ήθελε να κάνει μεγαλώνοντας, το 11χρονο τότε αγόρι -και σημερινός πια 32 ετών- το μόνο που του ερχόταν στο μυαλό ήταν μια δουλειά με κοινωνικό αντίκτυπο. Μια δουλειά που θα έφερνε φαγητό στα πιάτα των φτωχών και θα βοηθούσε να γίνει ο κόσμος καλύτερος. Μια δουλειά που θα εξασφάλιζε ότι δεν θα υπήρχαν παιδιά που θα ζούσαν όπως εκείνος, στην απόλυτη αθλιότητα. «Τα χρόνια της πείνας ήταν σκληρά. Το αίσθημα της εξαθλίωσης προκαλούσε ανισορροπία και με επηρέαζε συναισθηματικά. Ο μπαμπάς μου κατάφερε να ξαναβρεί δουλειά, αλλά εγώ αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τις δεξιότητές μου και να βρω τρόπους ώστε άλλοι άνθρωποι να μην περάσουν όσα εγώ είχα βιώσει» επισήμανε.
0 Post a Comment:
Δημοσίευση σχολίου